noot [voor later]
memoires van een pleedeurtje
dat je ertegen moet kunnen dat zuipers en spuiters tegen je aanhangen, dat is iets waar je op getest wordt bij het toelatingsexamen - en geloof mij, de gemiddelde vanuit een vaag wereldverbeteringsgevoel geïnspireerde applikant komt er op dat moment al achter dat roeping en werkelijkheid énige vorm van diskrepantie vertonen, maar goed, zo'n dertig procent van ons slaagt voor die test, hoewel we dan al wel duidelijk het idee hebben dat het een zware job is, waarvoor we ons aanmeldden ... we weten ook dat de ware beloning zit in de opgeluchte gezichten van diegenen die gebruik gemaakt hebben van de faciliteiten, waarvan jij de toegang en afscherming voor derden vormt ...
van de zeventig procent die in eerste instantie de test niet halen of zich eigener beweging eruit terugtrekken, eindigt tweederde uiteindelijk toch als halve kollega, hetzij als een van de drie andere (vaste) wandjes die een privaatkabine vormen, hetzij als zwenkdeurtje voor een gemak in de lagere regionen van de maatschappij, de buurt- en hoerenkroegen aan de waterkant - wellicht neem ik enkele van hun verhalen op in deze, mijn memoires ...
stel nu, dat je behoort tot de gelukkige pechvogels die voldoendes skoren op alle testonderdelen (kom ik daar nog op terug? dat is goed mogelijk), dan begint een tijd van zware opleiding, waarin elk onderdeel getentamineerd wordt en elke onvoldoende gelijkstaat aan uitsluiting voor het vervolg - gelukkig heeft de opleiding een vrij individueel karakter en is de volgorde van de onderdelen voor ieder van ons verschillend - dat, en het groepsgewijs doorbrengen van de tijd tussen de lessen, zorgt ervoor dat wij als groep op alle mogelijke onderdelen gelijktijdig geschoold worden (hout werkt niet alleen, het houdt ook van kleppen, waardoor we elkaar voortdurend op de hoogte kunnen houden van alle mogelijke valkuilen en strikkwesties) ...
het grootste probleem, en daaraan wordt geen woord gewijd tijdens de opleiding, ontstaat echter pas als we met ons diploma en specialisme-certifikaat ingezet worden in wat 'het werkveld' genoemd wordt, als een timmerman ons uit het magazijn voor afgestudeerden haalt teneinde ons te monteren in de toiletruimte die behoefte aan ons heeft ... en als we er na de hektiek van transport en eindmontage achterkomen, dat we misschien de rest van ons werkzame leven in eenzaamheid te verslijten hebben, zonder uitwisseling en relativeringsmogelijkheden met kollegae en zwarte humoruitingen met desnoods vaste wandjes, als we als deur in een op steen gekruisigd (en daarbij overleden) kozijn blijken te zijn afgehangen, want met steen en beton valt geen zinnig woord te wisselen, al dat gezeik over vanuit het cement inwerkend zuur en de juiste temperatuur voor het afbakken van handgevormd, kom nou toch jongens, da's een eenmalige gebeurtenis, groei daar toch overheen, maak wat leuks van je lév-... oeps, dat is eruitgebakken ...
onzichtbaarenwatdiesmeerzij
in de memoires zelf werden enkele hoofdstukken gewijd aan dialogen tussen deurtjes in opleiding, een deel van de afstudeerskriptie van een van hen werd opgenomen, er was een verslag van een radiovertoning van de speelfilm die gemaakt werd naar aanleiding van de jaarlijkse run op het gouden omklepslotje in de kategorie driesterrenhotel-retirades - in eerste instantie zouden dvd en meelopend verslag toegevoegd worden aan het boek, maar de kippige stichting breindood meende dat er akteurs in meespeelden die zij onder kontrakt hadden en aan wie op die manier auteursrechtsgeldige uitkering onthouden zou worden ...
aangezien in een van de geportretteerde retirades op de achtergrond vaag klassieke muziek hoorbaar zou zijn (mijn oren zijn redelijk goed en ik hoorde niks, buiten het sluitergeruis van de hendikamera en het opspetterende watergeluid bij de ontmoeting tussen de stortwatermassa en de waarschijnlijk donkerbruine vermoedens die vlotte doorstroming verhinderden) bemoeiden de aangelengde graaistichtingen burna/sternra en sema zich ook met het proces, waardoor mogelijk een vertraging van een jaar in de datum van uitgave zou kunnen ontstaan, waarin auteur noch uitgever zin hadden, waarna besloten werd de dvd als aparte uitgave gelijktijdig aan te bieden (bij het aanschaffen van het boek kon je de dvd tegen een korting van 100% op de aanbiedingsprijs erbij kopen - helaas was er een spionnenorganisatie (waarvan ik de naam niet noemen mag om jóúw veiligheid niet in gevaar te brengen) die het geluid van de radio-opname zó wist te manipuleren dat de gemiddelde stokdove paap / dominee / rabijn / imam / farizeeër er een duidelijke oproep voor een geilige oorlog in kon bespeuren, waardoor zowel boek als dvd uit het diep uitgesneden schap van de betere boekhandel verdween en beide resterende halve kokosnoten ter weerszijden zich in al hun beweeglijke glorie konden manifesteren - hoewel het hier niet over de naar het paradijs-van-ooit verwijzende tepelhoven van eden ging, maar over pleedeuren ...
hopelijk zijn er voldoende mensen bereid de uitgever een eenmalig sponsorbedrag te doen toekomen van slechts € 35,00 (via onderstaand e-mailadres of de kontaktpagina kunt u achter de juiste gegevens komen), waarna u als tegenprestatie een exemplaar van de komplete memoires (duidelijk kan ik beter niet zijn) zal worden toegestuurd (vergeet niet uw adresgegevens te vermelden) - uw gegevens zullen daarna nog éénmaal gebruikt worden, namelijk om u op de hoogte te stellen van de uitspraak van voornoemde rechtzaken, en vervolgens vernietigd (in ieder geval met de grootst mogelijke spoed, als vonnissing in uw en ons nadeel mocht uitvallen) ... deze sponsoraktie is, dat zult u begrijpen, niet op initiatief van de uitgever gestart.
de memoires van een platkopschroefje
soepel gleed ik ingevet het lichtelijk voorgeboorde gat in - en dat bleek het komplete avontuur al te zijn geweest, daar ging ik met mijn hooggespannen verwachtingen van een leven vol memorabele aktiviteiten - jaren later kwam ik pas weer aan het licht toen de kist waar ik in verwerkt was eenmalig als vuurkorf gebruikt werd en daarbij zelf in vlammen en rook opging - de resten kwamen op een vuilnishoop terecht, waarbij ik langzaam dieper wegregende - tot ik door een magnetisch ruimteschip omhoog getrokken werd en met vaak nog erger verroeste soortgenoten in een vulkaan gestort werd, waar ik mijn leven en vorm in vloeibaarheid prijsgaf, waarna ik opnieuw vergoten werd - mijn geest ontwaakte in een andere tijd als onderdeel van een replika van een middeleeuws scharnier, poorthengsel in een museum van weleer dat bij gebrek aan bezoekers (vanwege virtjuwele konkurrentie) gesloten werd en langzaam in stilte verviel - nog eenmaal mocht ik piepend funktioneren toen mijn poort in een storm openwoei, vlak voor de muur waarin zij en ik gehangen waren dubbelknikte en we verpletterd werden door het dak dat we al die tijd gesteund hadden ... sindsdien is de mens verdwenen, insekten eten wel hout, maar roestwormen komen niet voor op deze diepte/hoogte (richtingen zijn relatief) ...
ik vertel mijn verhaal wel, zowat dagelijks, hoewel er niets is waaraan ik het verglijden van de tijd kan afmeten, terwijl er daarnaast ook niets of niemand is om mijn relaas aan te horen ...